Prolog

   Szła chwiejnym krokiem ulicą Londynu.  W głowie miała kopletną pustkę. Miejski hałas dobiegał do niej  jakby z oddali, a samochody migały przed oczami. Nie wiedziała gdzie jest, kim jest i co tu robi. Szła zdezorientowana, nie wiedząc dokąd zmierza, panicznie rozglądając się wokół. Czuła strach.

   Nagle boleśnie odczuła zderzenie z kimś. Upadła, uderzając z impetem o chodnik.

- Przepraszam panią bardzo... Nic pani nie jest? - usłyszała nad sobą męski głos. Spojrzała w górę. Ujrzała bruneta o zielonych oczach i okularami na nosie. Wyciągał w jej stronę rękę, aby pomóc jej wstać. Chwyciła jego dłoń i podniosła się.

- N-nie... Wszystko w porządku. - wymamrotała.

- Na pewno? - brunet lekko się uśmiechnął.

- Tak, dziękuję. - zerknęła na niego. Przyglądał jej się uważnie. W końcu nic dziwnego. Wyglądała na wystraszoną i zdezorientowaną, jej włosy były w lekkim nieładzie, a w oczach widać było panikę.

- Coś się stało? Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczyła.

- Czy mógłbyś mi pomóc? - zapytała z nadzieją w głosie.

- Jasne, o co chodzi? - odpowiedział z lekkim uśmiechem, by dodać jej otuchy, by wiedziała, że nie ma się czego bać i może liczyć na pomoc z jego strony.

   Nic nie odpowiedziała. Spojrzała na niego. Zdenerwowana przygryzła wargę. No bo co miała mu powiedzieć? Że nie wie, co to za miejsce? Co ona tu robi i jak się tu znalazła? Że w głowie ma kompletną pustkę, nie wie, kim jest?

- Coś nie tak? - brunet lekko się zaniepokoił. Dziewczyna zacisnęła usta, patrząc na niego ze łzami w oczach.

- Możesz powiedzieć, co się stało?

- Ja.. Nie pamiętam. - powiedziała cicho.

- Jak to  nie pamiętasz? - wypalił zdziwiony.

- Normalnie. Nie pamiętam. Nie wiem. - dziewczyna wyglądała na załamaną.

- Wogóle nic nie pamiętasz?

- Nic a nic. - pokręciła głową, a po jej policzku spłynęła łza.

   Chłopak zaczął grzebać w kieszeni. Po chwili wyjął stamtąd małą srebrną fiolkę.

- Co to jest?

- To pomoże ci odzyskać pamięć. - zbliżył się do niej, a ona cofnęła się kilka kroków.

- Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy. - powiedział, nadal się do niej zbliżając i jednocześnie otwierając fiolkę, z którejna zewnątrz wydostał się zabarwiony na rożowo obłok dymu. Chłopam machnął małym naczyniem w stronę nieznajomej, która zakaszlała, gdy dym dostał się jej do gardła. Gdy różowa chmura opadła, brunet zerknął na nią. Stała nieruchomo, patrząc pustym wzrokiem gdzieś w dal. Zapewne wracały jej wszystkie wspomnienia.

- Kim jesteś? - zapytała po chwili.

- A, tak, wybacz, że się nie przedstwiłem. Harry.. Harry Potter. - wyciągnął rękę w jej stronę.

- Annabeth Magritte. - uścisnęła delikatnie jego dłoń.

- Pamiętasz już wszystko? - chłopak uśmiechnął się lekko. Pokiwała głową.

- Dziękuję. - powiedziała z wdzięcznością.

- Żaden problem. Polecam się na przyszłość. - odpowiedział z uśmiechem. Annabeth rozejrzała się. Poznawała już to miejsce. Wiedziała, gdzie jest, kim jest i co tu robi. I wiedziała też, co się stało wcześniej.

- O mój Boże, Riley... - wyszeptała i rzuciła się biegiem w stronę jednej z ciemnych uliczek odchodzących od głównej drogi, na której się teraz znajdowali. Harry pobiegł za nią. Annabeth stanęła na środku zaułka i rozejrzała się.

- Riley... - powiedziała płaczliwie i opadła na kolana. Schowała twarz w dłoniach. Harry podszedł do niej i klęknął obok.

- Co się stało? Czemu płaczesz?

- Oni ją mają... Zabrali ją..

- Kto? Kogo? Annabeth, o czym ty mówisz?

- Jacyś faceci napadli na nas... Porwali Riley.. Muszę ją ratować. - wstała i ruszyła chwiejnie przed siebie.

- Czekaj! Pomogę ci.. - Harry dogonił ją.
- Co..? Nie. - przystnęła i spojrzała na niego - Dam radę sama.. Naprawdę, dziękuję ci za odzyskanie pamięci...

- Csiii... - zatkał ręką jej usta, nasłuchując. Annabeth stała jak sparaliżowana, wodząc oczami po ciemnym zaułku, próbująccoś dostrzec. Nagle Harry szybkim ruchem wyjął z kieszeni różdżkę, odwracając się.

- Drętwota! Petrificus totalus! - unieruchomił dwóch mężczyzn z różdżkami.

- To oni! Oni wtedy byli...

- Musimy uciekać! Może ich być więcej...

   Annabeth złapała jego rękę i już po chwili w zaułku zostali tylko dwaj unieruchomieni mężczyźni..